Het is u vast opgevallen, zeker nu we de diensten ook thuis in beeld kunnen zien, dat er op de liturgische tafel (ook wel de avondmaalstafel genoemd) sinds een tijdje twee kaarsen staan; in de liturgie noemen we dat ‘de tafelkaarsen’. Maar, waarom hebben we dit bedacht, vroeg een van onze gemeenteleden zich af. Het leek me goed om het uit te leggen.
De tafelkaarsen laten zien dat we het licht van de paaskaars – symbool van de opstanding van Jezus, het Licht voor de wereld – willen doorgeven. Liturgisch gezien gebeurt het vaker in kerken dat op de liturgische tafel aan het begin van de dienst de kaarsen worden aangestoken.
Het Dienstboek van de PKN (waarin aanwijzingen staan voor alles wat met de viering te maken heeft) schrijft daar op blz. 861 het volgende over:
‘De paaskaars is in de kerk het symbool van Christus, die zich het licht der wereld noemt. De paaskaars brandt reeds voordat de kerkgangers de kerk betreden, als teken dat Christus de Gastheer is. Hij verwelkomt zijn gemeente. Aan deze kaars kunnen aan het begin van de dienst de kaarsen op de avondmaalstafel worden aangestoken, soms ook bij de lezenaar als plaats van verkondiging. Dit gebeurt in stilte of met een lied of spreuk.’
We hebben dit gebruik in deze tijd ingevoerd, omdat het zo een moment is om thuis, als je meekijkt met de dienst, ook een kaars aan te steken, als teken van verbondenheid met elkaar. De diaken van dienst steekt de tafelkaarsen – en trouwens ook het kaarsje van de kindernevendienst – aan en tijdens dat moment luisteren we naar een lied, wat gaat over het licht van God. Inmiddels bevalt dit gebruik goed en zullen we straks (hopelijk duurt dat niet lang meer…) als alles weer ‘gewoon’ is, dit gebruik erin houden, omdat er ook dan mensen zullen zijn die thuis meekijken.
ds. Gert van de Meeberg